Η μέρα μου ξεκινά στις 5:45. Ακόμη νύχτα έξω, το ξυπνητήρι με ταράζει, σφίγγω τα δόντια και το βάζω να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα. Ήρθε η ώρα. Φορώ τα αθλητικά μου, στέλνω μήνυμα μετακίνησης, βάζω στο κινητό ένα Podcast να με εμπνεύσει και έφυγα.
Η μέρα μου ξεκινά στις 5:45. Ακόμη νύχτα έξω, το ξυπνητήρι με ταράζει, σφίγγω τα δόντια και το βάζω να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα. Ήρθε η ώρα. Φορώ τα αθλητικά μου, στέλνω μήνυμα μετακίνησης, βάζω στο κινητό ένα Podcast να με εμπνεύσει και έφυγα.
Πρωινό ξύπνημα και ελεύθερος χρόνος
Η μέρα μου ξεκινά στις 5:45. Ακόμη νύχτα έξω, το ξυπνητήρι με ταράζει, σφίγγω τα δόντια και το βάζω να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα. Ήρθε η ώρα. Φορώ τα αθλητικά μου, στέλνω μήνυμα μετακίνησης, βάζω στο κινητό ένα Podcast να με εμπνεύσει και έφυγα. Σε μια μοναχική διαδρομή 25 λεπτών απολαμβάνω την ησυχία γύρω μου, δεν έχει αυτοκίνητα να με προσπεράσουν ή να μου παίξουν τα φώτα και τα πουλιά που κάνουν τις καλύτερες και πιο ώριμες κουβέντες τους μου ανανεώνουν τις σκέψεις. Αυτός, είναι πλέον ο πιο προσωπικός και “καθαρός” χρόνος που έχω.
Επιστρέφω σπίτι για ένα γρήγορο ντους και ετοιμάζω το πρωινό μου. Αφιερώνω αρκετό χρόνο για να μελετήσω και να ενημερωθώ για τα δεδομένα που τρέχουν και ετοιμάζω μια σύντομη ενημέρωση για ό,τι χρειάζεται να μεταφερθεί στην ομάδα. Μαζεύω τις δυνάμεις μου, καθορίζω το πλάνο της ημέρας και ξεκινώ, χαμογελώντας. 15 μόνο λεπτά με χωρίζουν από το σπίτι στο Φαρμακείο. Επέλεγα πάντα να περπατήσω γιατί μου αρέσει να χαζεύω τους περαστικούς που πηγαίνουν στις δουλειές τους. Τώρα πια δε συναντώ κανέναν.
8.15
Το φαρμακείο έχει ήδη ανοίξει και μόλις έχω φτάσει. Βγάζω τα ακουστικά μου και αφήνω τη μουσική να συνεχίσει να παίζει ενώ πατώ την αντλία στο μπλε αντισηπτικό που έχουμε δίπλα στην πόρτα. Μια γερή δόση για το καλωσόρισμα. Καλημέρα! Αφήνω τα πράγματά μου, φορώ τη λευκή ποδιά και ανανεώνω το αντισηπτικό μου. Έτοιμος. Επί το έργον. Αυτή η ανανέωση γίνεται δεκάδες φορές μέσα στη μέρα και το δέρμα στα χέρια μου αν είχε φωνή θα την άκουγες κι εσύ που διαβάζεις. Βάζω και τη μάσκα. Τι κι αν τη φοράμε 12 ώρες κάθε μέρα ήδη για 40 μέρες, δεν συνηθίζεται. Πάντα η πρώτη στιγμή είναι τόσο ξένη. Τα γυαλιά μου θολώνουν σε κάθε ανάσα και το εσωτερικό της μύτης μου είναι πια τόσο ξηρό.
Ανησυχία και φόβος
Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος φοβάται και ανησυχεί. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Κι εγώ φοβάμαι, αλλά δεν φοβάμαι να είμαι εδώ. Έχω λόγο να είμαι εδώ. Είμαι στο φαρμακείο 8 χρόνια και αυτή την κρίσιμη στιγμή νιώθω πιο δυνατός, πιο σίγουρος και θέλω να προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορώ στον κόσμο. Πληροφορία, φροντίδα, ανακούφιση, αισιοδοξία. Προσπαθώ να μεταφέρω την αισιοδοξία και στην ομάδα μου, να είμαστε χαρούμενοι που έχουμε να επιβεβαιώσουμε έναν τόσο σημαντικό ρόλο στην κοινωνία. Είμαστε πιο προσιτοί από τους γιατρούς αυτή τη στιγμή και νιώθω ότι οι πελάτες μας μπορούν να βασιστούν περισσότερο σε μας.
Τι αγοράζει ο κόσμος
Ζητούν με αγωνία τα είδη πρώτης ανάγκης: μάσκες, αντισηπτικά, οινόπνευμα, γάντια. “Τι άλλο μπορώ να πάρω. Τι άλλο;” ρωτούν. Ψάχνουν για σπρέι και γαργάρες για το λαιμό, ρινικά διαλύματα, βιταμίνες για το ανοσοποιητικό για να νιώσουν ότι προσφέρουν στον οργανισμό τους το κάτι παραπάνω. Αναγκάζονται να πάρουν και κρέμες χεριών για τα ταλαιπωρημένα πλέον χέρια τους και βαφές μαλλιών, καθώς και τα κομμωτήρια είναι κλειστά.
12.00
Ο κόσμος αρχίζει να κάνει ουρές. Μέχρι 2 άτομα μπαίνουν ταυτόχρονα, αυστηρά και σε αποστάσεις. Υπάρχουν κανόνες. Αντισηπτικό πριν μπεις-αντισηπτικό αφού βγεις.
Νέοι πελάτες αγχωμένοι, παλιοί πελάτες. Κάποιους τους ξέρεις με το μικρό, τους βλέπεις κάθε μέρα, εδώ και χρόνια. Τους έσφιγγες το χέρι, τους χτύπαγες την πλάτη, τους έπαιρνες μια αγκαλιά. Δεν μπορείς να είσαι τόσο οικείος μαζί τους, σε χωρίζει η απόσταση και αυτό είναι κάπως λυπηρό. Τους λες καλημέρα και γελάς με τα μάτια. Τα τηλέφωνα αρχίζουν να χτυπούν το ένα πίσω απ’ το άλλο σαν παράφωνη συμφωνική. Το κεφάλι μετά από λίγο κουδουνίζει κι αυτό. Τηλεφωνικές παραγγελίες να ετοιμαστούν, να πληρωθούν μέσω ebanking ή με το ασύρματο pos στο αυτοκίνητο κατά την παραλαβή των προϊόντων. Να μειωθούν οι επαφές. Νέες συνήθειες. Έχουμε να διαχειριστούμε μια καθημερινή κατάσταση πανικού. Μας ρωτούν αν υπάρχουν φάρμακα και ταυτόχρονα μας ζητούν να τους δώσουμε ποσότητα για 6 μήνες μετά. Υπάρχουν φάρμακα. Εμείς δημιουργούμε τις ελλείψεις στην αγορά με τη στάση μας. Και κάποιος άλλος δίπλα μας μπορεί να μην έχει να πάρει το φάρμακό του, αφού εμείς φροντίσαμε για να είμαστε πιο ασφαλείς να πάρουμε και τα 6 κουτιά. Να μην μπορείς να βρεις το φάρμακό σου;
18.00
Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα. Μπορείς να αισθανθείς την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση των ανθρώπων. Μας δίνουν κουράγιο και μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Αυτό μας γεμίζει κι άλλη δύναμη και μας κάνει περήφανους. Είμαστε τώρα μια διέξοδος, ο λόγος για να βγεις, η βόλτα, η αφορμή. Θέλουμε να κάνουμε τη ζωή σου ασφαλέστερη, να σε καθησυχάσουμε και να σου πούμε ότι όλα θα πάνε καλά. Κοίτα να μένεις σπίτι και να φροντίζεις τον εαυτό σου. Μην τον παραμελείς.
21.00
Τα ρολά κλείνουν. Αφήνω πίσω μου τη μέρα μαζί με μία ακόμα μάσκα στον κάδο απορριμμάτων. Καθώς βγαίνω από το Φαρμακείο παίρνω μια βαθιά ανάσα από τη μύτη, ελεύθερη, αβίαστη και την απολαμβάνω. Στο δρόμο της επιστροφής όσο δύσκολο κι αν είναι βρίσκω κάθε μέρα τον ίδιο λόγο να συνεχίσω να είμαι εδώ. Ποιος είναι; Εσύ.
